Iluzja

Druga część zdecydowanie lepsza od pierwszej, mniej bezsensownych opisów.

Druga część zdecydowanie lepsza od pierwszej, mniej bezsensownych opisów.

Iluzja to książka, która w pierwszej chwili wciąga Cię do swojego świata, w drugiej szokuje makabrycznym odkryciem, w trzeciej zasypuje okrutnymi zbrodniami, w czwartej uzmysławia Ci, że nic nie wiesz, zaś w piątej łączy ze sobą wszystko w jedną spójną całość. Historia obfitująca w krwawe i brutalne zabójstwa dokonane w czasie obecnym i przeszłym. Kilku narratorów rzucających różne spojrzenia na wstrząsające wydarzenia do jakich dochodzi we Wrocławiu, nadaje powieści wielowymiarowość. Drugi tom serii o cieniach przeszłość podobał mi się bardziej niż pierwszy choć nie brakowało w nim mankamentów.
Komisarzem Zakrzewski, który trzeba przyznać jest intrygującą postacią, ma w sobie coś takiego, że nie sposób go nie polubić. W tej części zmaga się już nie z przeszłością, ale z jakimś kryzystem tożsamości, a może osobowości? Sam nie jest pewny czego chce zarówno od życia zawodowego jak i osobistego. Nawet jestem w stanie go zrozumieć bo sama miewam dni gdzie z jednej strony pragnę coś w swym życiu zmienić, a z drugiej dobrze mi w tej mojej prowizorycznej bańce stabilności. Czasami jego brawura miesza się głupotą, doprowadzając go na skraj przepaści, z której w iście magiczny sposób udaje mu się zeskoczyć bez większego szwanku. Więcej żyć od niego ma chyba tylko kot, choć jego szczęście w "przeżyciu" może tłumaczyć czemu nie ma szczęścia w miłości. Wszystkiego mieć nie można. Fajnie, że samotny wilk próbując zbawić świat z pierwszej części, zaczął pojmować, że nie wszystko musi robić sam, choć jak widać na przykładzie "Iluzji" ciężko zmienić stare przyzwyczajenia. Konflikty pomiędzy poszczególnymi bohaterami nadawały całości charakteru, a dylematy moralne jak np. u posterunkowego Szawczaka naturalności, bo choć nie wiem jak bardzo byśmy chcieli życie nie jest czarno - białe. Czasami mnie ta książka nużyła, ma wiele stron i miejscami wydawała się przedłużana na siłę, ale innymi czasy nie mogłam się od niej oderwać i czytałam z szeroko otwartymi oczami pytając "Co?" "Jak to?" "Dlaczego?"
Trochę za dużo tu szczęśliwych przypadków, jednak ciekawa akcja, skomplikowana intryga, prawda mieszającą się z fikcją wykreowaną przez bohaterów, mnogość wątków i zawiła siatka połączeń sprawia, że wszelkie te minusowe sytuacje przestają mieć większe znaczenia. Polecam Wam tę historię a sama jak już widzieliście na story zagłębiam się w tom trzeci - Tatentanz.

Iluzja to książka, która w pierwszej chwili wciąga Cię do swojego świata, w drugiej szokuje makabrycznym odkryciem, w trzeciej zasypuje okrutnymi zbrodniami, w czwartej uzmysławia Ci, że nic nie wiesz, zaś w piątej łączy ze sobą wszystko w jedną spójną całość. Historia obfitująca w krwawe i brutalne zabójstwa dokonane w czasie obecnym i przeszłym. Kilku narratorów...

Drugi tom serii z komisarzem Zakrzewskim 💛
Ileż w tej książce się dzieje! Akcja goni akcję, tempo nie zwalnia ani na chwilę. Autor zaserwował nam kryminał na ponad 700 stron, nie są to strony z rozwleklymi opisami i nudnym wymuszonymi dialogami... Tam się dzieją rzeczy wręcz magiczne!
Zakrzewski zostaje wciągnięty z sprawę maksymalnie zagmatwaną. Czytając "Iluzję" trzeba się złapać fotela, wątek goni wątek, sprawa staje się wielowymiarowa, myślę że ilością pomysłów, wątków i postaci, Pan Mieczysław mógł spokojnie wypełnić nawet trzy kryminały! Książka zmusiła mnie do maksymalnego skupienia, gdy już myślałam, że sprawa zmierza do końca, okazywało się, że autor dopiero się rozkręca! Ilość zwrotów akcji zwala z nóg! Mnie ta książka pokonała. Zmęczyła mnie okrutnie, mimo, że całość jak najbardziej na plus! Dzieje się w niej tak dużo, że w pewnym momencie musiałam ją odstawić... Tak wielowarstwowego kryminału jeszcze nie czytałam. Czapki z głów Panie Mieczysławie!
Ja idę odpocząć 😉😁.

Drugi tom serii z komisarzem Zakrzewskim 💛
Ileż w tej książce się dzieje! Akcja goni akcję, tempo nie zwalnia ani na chwilę. Autor zaserwował nam kryminał na ponad 700 stron, nie są to strony z rozwleklymi opisami i nudnym wymuszonymi dialogami... Tam się dzieją rzeczy wręcz magiczne!
Zakrzewski zostaje wciągnięty z sprawę maksymalnie zagmatwaną. Czytając "Iluzję" trzeba...

Stabliny dość wysoki poziom Pana Gorzki, ale słabsze od pierwsze części, a przy "Totentanz" wogóle słabo wypada

Stabliny dość wysoki poziom Pana Gorzki, ale słabsze od pierwsze części, a przy "Totentanz" wogóle słabo wypada

Ciekawa i dobrze napisana.

Ciekawa i dobrze napisana.

"Iluzja"
Mieczysław Gorzka

Zakrzewski ewidentnie popada w kryzys zawodowy. Gdy w starej kamienicy zostaną znalezione wyschnięte zwłoki kobiety, mężczyzna od razu przystępuje do działania.
Dochodzi do kolejnych zabójstw a policjanci nie mają rzadnego tropu, wszystkie okazują się fałszywe.
Zakrzewski nieustannie drąży w temacie, który doprowadza go do zbrodni sprzed lat.

Skomplikowany kryminał spod pióra Pana Gorzki.
Mamy doczynienia z wielowątkową powieścią, gdzie akcja toczy się zarówno we Wrocławiu jak i Nowęcinie koło Łeby. Tutaj ogromny plus, gdyż rejony mi znane (większość wakacji w dzieciństwie spędziłam właśnie w Nowęcinie).
Oczywiście mamy również rozbudowany wątek miłosny a w zasadzie podboje miłosne komisarza. Swoją drogą niezły z niego kobieciarz 😁
Sama zagadka kryminalna jest totalnie zagmatwana, miejscami ciężko się w niej połapać. Fabuła z początku może trochę się wlec jednakże później zdecydowanie przyspiesza.
Jednakże Pana Kosiora słuchało się bardzo przyjemnie i pomimo długiego czasu spędzonego przy lekturze, w dużej mierze mi się podobało :)

Moja ocena : 7/10

#recenzja #book #booklover #bookstagrammer #bookstagram #bookstagrampl #czytambolubie #czytamkryminaly #czytamthrillery #thriller #kryminał #rybnik #rybnikczyta #pijackawe_czytam #atrament_mroku #parabookstagrama #myszaczyta

"Iluzja"
Mieczysław Gorzka

Zakrzewski ewidentnie popada w kryzys zawodowy. Gdy w starej kamienicy zostaną znalezione wyschnięte zwłoki kobiety, mężczyzna od razu przystępuje do działania.
Dochodzi do kolejnych zabójstw a policjanci nie mają rzadnego tropu, wszystkie okazują się fałszywe.
Zakrzewski nieustannie drąży w temacie, który doprowadza go do zbrodni sprzed lat....

Jak zawsze znakomita książka, nie ma do czego się przyczepić. Wciągająca od pierwszych stron, a Marcin... ah ten Marcin :)

Jak zawsze znakomita książka, nie ma do czego się przyczepić. Wciągająca od pierwszych stron, a Marcin... ah ten Marcin :)

Czy tylko ja mam wrażenie, że Marcin Zakrzewski to kiepska podróbka Harry'ego Hole? Niby genialny śledczy, a naiwny jak dziecko... Do tego nieśmiertelny, przeżyje i wypadek komunikacyjny, i skok z dachu, i z płonącego budynku ucieknie, nawet eksplozje mu niestraszne. Tyle, że kiedy trzeba wyjaśnić, jakim cudem bohater wyszedł cało z opresji, autor nabiera wody w usta i dowiadujemy się że "jakoś się udało".

Intryga koszmarnie przekombinowana, nie wiem już sama, ilu morderców gościło na kartach tej powieści. Ale to chyba nie szkodzi, gdyż już dawno nie mamy do czynienia z kryminałem, a raczej z powieścią sensacyjną, na pierwszym planie której możemy podziwiać kaskaderskie wyczyny naszego superbohatera. Są jeszcze oczywiście kobiety, traktowane zazwyczaj przedmiotowo, jako potencjalne obiekty seksualne.

To było moje ostatnie spotkanie z komisarzem Zakrzewskim, nawet tajemnica jego brata nie jest na tyle atrakcyjna, by zwalczyć poczucie głębokiej żenady, które opanowało mnie po lekturze 'Iluzji' i zachęcić do sięgnięcia po kolejny tom serii.

Czy tylko ja mam wrażenie, że Marcin Zakrzewski to kiepska podróbka Harry'ego Hole? Niby genialny śledczy, a naiwny jak dziecko... Do tego nieśmiertelny, przeżyje i wypadek komunikacyjny, i skok z dachu, i z płonącego budynku ucieknie, nawet eksplozje mu niestraszne. Tyle, że kiedy trzeba wyjaśnić, jakim cudem bohater wyszedł cało z opresji, autor nabiera wody w usta i...

Cztery lata później od poprzedniej części… chyba wolałam Zakrzewskiego z serii Wściekłe psy.
Trochę zbyt pogmatwana, pomieszane wątki, bohaterowie… trochę za dużo tego w jednej książce pierwsza część z tej serii podobała mi się ciut bardziej ale ta też trzyma poziom. Zakrzewski trochę tutaj jest takim nieśmiertelnym bohaterem, trochę jak z tych filmów ale wszystko jest w granicy dobrego smaku. Coś jednak mnie tu uwierało… no nic sięgam po trzecią część.

Cztery lata później od poprzedniej części… chyba wolałam Zakrzewskiego z serii Wściekłe psy.
Trochę zbyt pogmatwana, pomieszane wątki, bohaterowie… trochę za dużo tego w jednej książce pierwsza część z tej serii podobała mi się ciut bardziej ale ta też trzyma poziom. Zakrzewski trochę tutaj jest takim nieśmiertelnym bohaterem, trochę jak z tych filmów ale wszystko jest w...

Mówią, że "miłość niejedno ma imię.. " :)) i Pan Mieczysław Gorzka trafnie to ujął w tym tomie. Kolejna część bardzo wciągająca i jeszcze bardziej nieprzewidywalna. Super!

Mówią, że "miłość niejedno ma imię.. " :)) i Pan Mieczysław Gorzka trafnie to ujął w tym tomie. Kolejna część bardzo wciągająca i jeszcze bardziej nieprzewidywalna. Super!